Τι σας έρχεται στο μυαλό (εχμ το ποιο σας;;;) όταν σκέφτεστε (εχμ, τι κάνετε;;;) επικίνδυνα ζώα? Συνήθως ο νους μας πάει σε οτιδήποτε άλλο εκτός απο μικρά αθώα βατραχάκια όπως ο “χρυσός” βάτραχος, που στην απλή καθημερινή μας γλώσσα αναφέρουμε με την ονομασία P. Terribilis. Το Π. μην με ρωτήσετε από που βγαίνει, μάλλον από το Παναγιώτης!!!
Που λέτε αυτός ο βάτραχος έχει ένα χαρακτηριστικό που τον κάνει μοναδικό… Εχμ, είναι το πιο τοξικό ζώο του πλανήτη!!! Τι νομίζατε ότι η ταραντούλες, ή οι βασιλικές κόμπρες είναι τα πιο θανατηφόρα? πφφφφ, κοινοτυπίες! Μπροστά στον “χρυσό” βάτραχο αυτοί είναι ερασιτέχνες μπουρλοτιέρηδες εναντίον πυρηνικής υπερδύναμης! Το δέρμα ενός και μόνο βατραχούκου σαν και τον παραπάνω, μπορεί στο χαλαρό να σκοτώσει 20.000 (ναι 20Κ) ποντίκια, ή 100 ανθρώπους!! Φανταστείτε ότι για να τσοφίσει ένας ενήλικας άνθρωπος αρκούν 2/10 του μg ( ναι, 0.2 μικρογραμμάρια) βατραχοτοξίνης, ενώ ένας ενήλικας Παναγιώτης Τerribilis χαλαρά περιέχει 2οο μικρογραμμάρια!
Πάντως αν αρχίσατε να φοβάστε να πάτε για βατραχοπόδαρα στα Γιάννενα, μην άγχεστε. Ο βάτραχος αυτός ζεί μόνο στις Δυτικές Άνδεις μέσα στα τροπικά δάση της Κολομβίας. Εκτός και αν (όχι σπάνιο φαινόμενο) τον πετύχετε σε καμιά δημοπρασία στο ίντερνετ. Κατά τα άλλα αυτό το βατραχάκι είναι όπως όλα τα υπόλοιπα. Ζεί σε μέρη με αρκετή υγρασία, και είναι αρκετά κοινωνικό ζώο. Άλλωστε μοναδικός φυσικός εχθρός του είναι ένα φίδι Leimadopis epinephelus που έχει ανοσία στην τοξίνη του Παναγιώτη, πράγμα που του επιτρέπει παρότι ξεχωρίζει σαν την… μύγα μες το γάλα, να κυκλοφορεί ανενόχλητος την μέρα. Αναπαράγεται με αυγά, και τρώει μυγούλες και τα άλλα συνήθη εδέσματα των βατράχων.
Αν θέλετε να αποκτήσετε ένα τέτοιο κατοικίδιο, μην νομίζετε οτι είναι και τόσο ακριβό. Με 100 δολάρια μπορείτε να βρείτε, αν και δεν ξέρω με συσκευασίες και νομικά πλαίσια τι παίζει. Τώρα θα μου πείτε τι να το κάνετε το βατράχι… Τι να σας πω, οι ιθαγενείς ινδιάνοι, παίρναν τους τερίμπιλις και τους βάζαν στην φωτιά. Μόλις άρχιζαν να … γίνονται, έβγαζαν με την μορφή υγρασίας την τοξίνη στην πλάτη τους. Παίρναν τα ινδιάνια τα τρελά τα βέλη και τα βελάκια (αυτά που βάζουμε στον φυσοκάλαμο) τους και εμπότιζαν την μύτη τους στην τοξίνη. Έτσι τα όπλα τους παρέμεναν θανατηφόρα για τους αντιπάλους τους ακόμα και μετά απο 2 χρόνια απο τον εμποτισμό τους!
